Er zijn in onze taal (minimaal) twee woorden die zo op het oog heel onschuldig zijn, maar stiekem een verborgen boodschap met zich meedragen. Eén van die twee is het woordje 'maar'.
Je merkt dat het woord 'maar' een verborgen boodschap heeft als je in een discussie zit waarin het heel vaak gebruikt wordt. 'Dat zou kunnen, maar ik vind........' , 'Ja, maar....' , en zo gaat het een tijdje door. Het lijkt wel of de ander je niet hoort en dat jullie langs elkaar heen praten. Dat komt doordat 'maar' staat voor: ik vind mijn standpunt belangrijker en dan jouw standpunt. Of, zoals sommigen het zeggen: 'maar' betekent 'nee'.
Op het moment dat je merkt dat je zelf voor de derde keer iets herhaalt, of dat je de ander voor de derde keer hetzelfde hoort zeggen, is dat een signaal dat je niet op elkaar aansluit. Jij voelt je niet gehoord en de ander voelt zich net zo goed niet gehoord. Nu kan ik een heel betoog houden over eerst luisteren dan praten, over doorvragen, over open vragen stellen enzovoort. Maar als het om niet zo heel grote dingen gaat of als je nog aan het begin van de discussie staat is er eigenlijk een heel simpele oplossing om frustratie te voorkomen.
En dat is het woordje 'en'.
Vervang 'maar' door 'en' en er ontstaat een heel andere sfeer. Dus 'Dat zou kunnen, en ik vind....' en 'Ja, en....'. Dit lijkt in het begin alsof het niet klopt, maar als je dit vaker doet merk je dat 'en' juist wel goed op zijn plek is. Door 'en' laat je de mening van de ander in zijn waarde. Daardoor voelt de ander zich niet gedwongen zijn eigen mening nog eens te geven, maar ontstaat er ruimte om jouw andere kijk op de zaak eens te overdenken.
Echt waar. Probeer de volgende keer als je het gevoel hebt niet gehoord te worden het woordje 'maar' eens te vervangen door 'en'. Het werkt.
